απογοήτευση

Αναρωτιέμαι πόσοι με καταλαβαίνουν..
Αναρωτιέμαι αν με καταλαβαίνει κανείς.
Έστω ένας. Ακόμη ένας. 
Ένας που ζει μόνος μακριά από φίλους, οικογένεια.
Ένας που ζει μακριά από τον άνθρωπό του.

-Μα δε σε καταλαβαίνει ο άνθρωπός σου ; Δε την περνάτε μαζί τη μοναξιά;
-Δε ξέρω.

Υπάρχουν νύχτες που δεν κοιμάμαι. Μέρες που δε θέλω ούτε "καλημέρα" να πω.
Πάω στη σχολή μου, στη δουλειά μου, γυρίζω σπίτι πάλι. 
Με παίρνουν για καφέ και λέω "όχι" . 
Γαμώτο, τι στο διάολο συμβαίνει ;
Είμαστε τόσο καιρό από απόσταση. Προσπαθούσα όμως παρά τα τόσα χιλιόμετρα να βρίσκομαι κοντά του συνεχώς.
Και όταν δεν ήμουν εκεί, είχα τουλάχιστον μια φίλη δίπλα μου.
Και τώρα έφυγε και κείνη. 

Γνωστούς πολλούς. Παρέες πολλές.
Μα λείπουν τα σημαντικότερα κομμάτια της ζωής μου..
Νιώθω μόνη μου μέσα σε τόσο κόσμο.
Στέκομαι κάποιες φορές στη μέση της πόλης και κοιτάω γύρω μου..Ξέρω αρκετούς απ' αυτούς, μα υπάρχει αλήθεια ένας που αν πάθω κάτι θα τρέξει ;

Αμφιβάλλω.

νερίνα