Για όλα φταίει ο καιρός

Μέχρι προχθές γκρίνιαζα για την αφόρητη ζέστη, για την υγρασία που μου φριζάρει τα μαλλιά μου, για τον ιδρώτα που μόλις βγω από το σπίτι μου χαλάει το μέικ απ .

Χθες βράδυ, ξύπνησα από τρομακτικούς χειμωνιάτικους θορύβους, μπουμπουνητά και κάτι σαν βροχή. Όμως δυνατή βροχή. Και τελικά αποδείχτηκε χαλάζι.

Και τέτοιες στιγμές θέλω φθινόπωρο. Και είναι 30 Ιουλίου ακόμα..

Πίνω ένα φλιτζάνι μαύρο τσάι με άρωμα cranberries -τέλειο- και από δω που βρίσκομαι θαυμάζω την εικόνα ενός πεντάχρονου. Κατεβαίνοντας από το αστικό γλιστράει από το χέρι της μαμάς του και τρέχει μέσα σε μια λίμνη από λασπόνερα οπότε και αρχίζει να πλατσουρίζει σαν γουρούνι.

Η μητέρα του ξεσπά σε γέλια και το φωτογραφίζει με το iphone .

Αυτοί εδώ ή είναι πολύ μπροστά ή τους πειράζει η αλλαγή καιρού.

νερίνα!

Είχαμε μια επαφή. Ήμασταν μια παρέα.

Και όταν φεύγεις, με τα άτομα που μιλούσες κάθε μέρα σταματάς να έχεις τόση επαφή.

Παύει η επικοινωνία η καθημερινή.

Και γίνεται πάντα αυτό, και το ξέρεις πια.

Και το συνηθίζεις.

Μα όλο σκέφτεσαι «που είναι;» , «τι κάνουν;» , «πως περνάνε;» .

Και ζηλεύεις που είναι όλοι μαζί και λείπεις εσύ.

Και είναι και κείνος. Που δεν ξέρεις που είναι.

Που δεν τολμάς να του πεις πως σου λείπει.

Που μακάρι να ήταν εδώ.

Και κάθε φορά τα ίδια. Και λίγο σκάιπ , λίγο φέισμπουκ, λίγο τα sms.

Μπας και αναπληρώσεις τα αναπλήρωτα..

Μάταια.