Μέχρι προχθές γκρίνιαζα για την αφόρητη ζέστη, για την υγρασία που μου φριζάρει τα μαλλιά μου, για τον ιδρώτα που μόλις βγω από το σπίτι μου χαλάει το μέικ απ .
Χθες βράδυ, ξύπνησα από τρομακτικούς χειμωνιάτικους θορύβους, μπουμπουνητά και κάτι σαν βροχή. Όμως δυνατή βροχή. Και τελικά αποδείχτηκε χαλάζι.
Και τέτοιες στιγμές θέλω φθινόπωρο. Και είναι 30 Ιουλίου ακόμα..
Πίνω ένα φλιτζάνι μαύρο τσάι με άρωμα cranberries -τέλειο- και από δω που βρίσκομαι θαυμάζω την εικόνα ενός πεντάχρονου. Κατεβαίνοντας από το αστικό γλιστράει από το χέρι της μαμάς του και τρέχει μέσα σε μια λίμνη από λασπόνερα οπότε και αρχίζει να πλατσουρίζει σαν γουρούνι.
Η μητέρα του ξεσπά σε γέλια και το φωτογραφίζει με το iphone .
Αυτοί εδώ ή είναι πολύ μπροστά ή τους πειράζει η αλλαγή καιρού.
νερίνα!
Που είσαι εσύ και βρέχει? Εμείς κοντεύουμε να λιώσουμε από τη ζέστη?
ΑπάντησηΔιαγραφή